Sisedeki Mesaj 1
Fikir yazisi fakiriyiz. Beyin gidiklayici, okudukca ozgurlestigini, ve uzaya kanat acip yukari cekildigini hissettiren dusunce yazilari nedense hic karsima cikmiyor. Belki internet bunun icin yeterli degil. Belki boylesi bir sey yok. Belki ben olmayan bir seyi ozluyor ve bekliyorum. Bilemiyorum.
Bu hayatta iyi seyler, az oldugu icin mi bulunmasi bu kadar zor ve zahmetli? Buram buram gerceklik kokmasada, iceriginde hayata dair en kucuk bir realite kirintisi olmasi bile yeterli olabiliyor bir yaziyi okuyup tuketmeme. Gidaya ihtiyacim var. Bu aclik derin ve giderek buyuyen bir bosluga donusuyor: Sanki gozumle gorebilecegim maddelesen bir sey haline geldi gelecek.
{....Gelecege dair yazilar yazan kimse yok mu? Etrafimizda futurist insanlar olsun...Gelecegin nasil ve ne sekilde bicimlenecegini konusabilecegimiz, hayati cok da fazla ciddiye almayan ama dusuncelerini ciddiyetle ortaya koyabilen cesur, sade ve saygili insanlar. Onlari kisisel olarak tanima luksu bir kenara, sadece yazilarini okumak, dusuncelerine ortak olmak bile cok harika olurdu su an...}
Gundelik telaselerimizin icerisinde, biraz idalist kurgular kurma, biraz sanatsal bakma, biraz muhalefet kalma, biraz orjinal olma gayeleri de olsa. Bunlarin da alicilari ciksa ciksa ki beyin gidiklayici dusunce urunleri her an her yerde olsa, gazetelerde yer bulabilse, evlerimize girebilse. Biz de okudukca sasirsak. Sasirsak ve desek ki bunun ustune dusunmek gerek. Yada gavurun dedigi gibi "Let me sleep on it".
Uzun suredir var bu aclik bende. Insan etrafinda bulamadigi zaman kendisi mi uretmeli? Hayat bana bunu mu demek istiyor? Bu guc icimde var mi?
Hani bir gun, anahtar kelime ile internette fikir yazilari arayanlar olur da benim bu yazimi okur. Denize sise icinde mesaj attim diyelim. Ne yapmak gerek diye soruyorum onlara? Kimbilir bir zaman gelir, fikir tartismalari, sayili kisilerin belleklerinden, belki su engin internet okyanusuna tasinip seffaflasabilir. O zaman gelismek icin belki daha cok sansimiz olur.
Bu hayatta iyi seyler, az oldugu icin mi bulunmasi bu kadar zor ve zahmetli? Buram buram gerceklik kokmasada, iceriginde hayata dair en kucuk bir realite kirintisi olmasi bile yeterli olabiliyor bir yaziyi okuyup tuketmeme. Gidaya ihtiyacim var. Bu aclik derin ve giderek buyuyen bir bosluga donusuyor: Sanki gozumle gorebilecegim maddelesen bir sey haline geldi gelecek.
{....Gelecege dair yazilar yazan kimse yok mu? Etrafimizda futurist insanlar olsun...Gelecegin nasil ve ne sekilde bicimlenecegini konusabilecegimiz, hayati cok da fazla ciddiye almayan ama dusuncelerini ciddiyetle ortaya koyabilen cesur, sade ve saygili insanlar. Onlari kisisel olarak tanima luksu bir kenara, sadece yazilarini okumak, dusuncelerine ortak olmak bile cok harika olurdu su an...}
Gundelik telaselerimizin icerisinde, biraz idalist kurgular kurma, biraz sanatsal bakma, biraz muhalefet kalma, biraz orjinal olma gayeleri de olsa. Bunlarin da alicilari ciksa ciksa ki beyin gidiklayici dusunce urunleri her an her yerde olsa, gazetelerde yer bulabilse, evlerimize girebilse. Biz de okudukca sasirsak. Sasirsak ve desek ki bunun ustune dusunmek gerek. Yada gavurun dedigi gibi "Let me sleep on it".
Uzun suredir var bu aclik bende. Insan etrafinda bulamadigi zaman kendisi mi uretmeli? Hayat bana bunu mu demek istiyor? Bu guc icimde var mi?
Hani bir gun, anahtar kelime ile internette fikir yazilari arayanlar olur da benim bu yazimi okur. Denize sise icinde mesaj attim diyelim. Ne yapmak gerek diye soruyorum onlara? Kimbilir bir zaman gelir, fikir tartismalari, sayili kisilerin belleklerinden, belki su engin internet okyanusuna tasinip seffaflasabilir. O zaman gelismek icin belki daha cok sansimiz olur.
